ΔΗΜΟΣΙΟ

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου – συνομήλικος, εκεί γύρω στα 35 - διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, μέσα μου του κάνω ένα σιωπηλό μνημόσυνο. “Πάει κι αυτός”, λέω – και αν είναι αργά το βράδυ και τα παιδιά έχουν κοιμηθεί, πίνω και ένα ποτηράκι στη μνήμη του. Πίνω και τον θυμάμαι - το γνωστό μου - όταν γελούσε με όλους αυτούς που στο Δημόσιο πάλευαν να διοριστούν. Που έλεγε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να “είναι εξάρτημα αυτός στη μηχανή τους κι ο γιός του το ανταλλακτικό”, γιατί θα ήταν εκ μέρους του ασυνεπές – και νάτος τώρα...

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου – συνάδελφος - διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, πενθώ για τη χαμένη του δημιουργικότητα, για τη ζωντάνια του πνεύματός του που θα θαφτεί κάτω από το βάρος της μετριότητας της Υπηρεσίας. Όχι ότι στον έξω κόσμο τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά - που να πάρει ο διάολος – για νέο άνθρωπο το βόλεμα στο Δημόσιο είναι η παραδοχή της ήττας, λευκή σημαία, ότι μέχρι εδώ ήταν , από εδώ και πέρα πρέπει απλώς να τα βγάζουμε πέρα.

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, αισθάνομαι ότι όλη αυτή η νεοελληνική εμμονή είναι αποτέλεσμα ενός ιού του οποίου όλοι μας είμαστε φορείς. Ένας ιός που μας τον κληροδότησαν προηγούμενες γενιές και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ελέγξουμε. Αν είναι έτσι, τότε είναι προσωπική ευθύνη του καθενός μας το αν ο ιός θα εκδηλωθεί ή όχι. Αν εκδηλωθεί όμως, μάλλον η ασθένεια είναι ανίατη...

Δεν κατακρίνω κανέναν – είπαμε, φορείς του ιού είμαστε όλοι. Όμως δεν μπορώ να βλέπω νέους ανθρώπους, που μπορούν ακόμα να ορίσουν τη μοίρα τους, να λένε ότι ψάχνουν για καμιά δουλίτσα μέχρι να διοριστούν στο Δημόσιο.

Δεν είμαι εμπαθής. Το οργισμένο ύφος οφείλεται στο ότι αυτή τη φορά ο ιός έχει χτυπήσει πολύ κοντά μου και αισθάνομαι να ξεμένω από επιχειρήματα. Καμιά ιδέα;