MyAthens

ΔΗΜΟΣΙΟ

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου – συνομήλικος, εκεί γύρω στα 35 - διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, μέσα μου του κάνω ένα σιωπηλό μνημόσυνο. “Πάει κι αυτός”, λέω – και αν είναι αργά το βράδυ και τα παιδιά έχουν κοιμηθεί, πίνω και ένα ποτηράκι στη μνήμη του. Πίνω και τον θυμάμαι - το γνωστό μου - όταν γελούσε με όλους αυτούς που στο Δημόσιο πάλευαν να διοριστούν. Που έλεγε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να “είναι εξάρτημα αυτός στη μηχανή τους κι ο γιός του το ανταλλακτικό”, γιατί θα ήταν εκ μέρους του ασυνεπές – και νάτος τώρα...

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου – συνάδελφος - διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, πενθώ για τη χαμένη του δημιουργικότητα, για τη ζωντάνια του πνεύματός του που θα θαφτεί κάτω από το βάρος της μετριότητας της Υπηρεσίας. Όχι ότι στον έξω κόσμο τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά - που να πάρει ο διάολος – για νέο άνθρωπο το βόλεμα στο Δημόσιο είναι η παραδοχή της ήττας, λευκή σημαία, ότι μέχρι εδώ ήταν , από εδώ και πέρα πρέπει απλώς να τα βγάζουμε πέρα.

Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος γνωστός μου διορίστηκε τελικά στο Δημόσιο, αισθάνομαι ότι όλη αυτή η νεοελληνική εμμονή είναι αποτέλεσμα ενός ιού του οποίου όλοι μας είμαστε φορείς. Ένας ιός που μας τον κληροδότησαν προηγούμενες γενιές και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ελέγξουμε. Αν είναι έτσι, τότε είναι προσωπική ευθύνη του καθενός μας το αν ο ιός θα εκδηλωθεί ή όχι. Αν εκδηλωθεί όμως, μάλλον η ασθένεια είναι ανίατη...

Δεν κατακρίνω κανέναν – είπαμε, φορείς του ιού είμαστε όλοι. Όμως δεν μπορώ να βλέπω νέους ανθρώπους, που μπορούν ακόμα να ορίσουν τη μοίρα τους, να λένε ότι ψάχνουν για καμιά δουλίτσα μέχρι να διοριστούν στο Δημόσιο.

Δεν είμαι εμπαθής. Το οργισμένο ύφος οφείλεται στο ότι αυτή τη φορά ο ιός έχει χτυπήσει πολύ κοντά μου και αισθάνομαι να ξεμένω από επιχειρήματα. Καμιά ιδέα;

ΠΑΡΝΗΘΑ

Η παρακάτω σειρά επαγωγικών συλλογισμών νομίζω ότι ταιριάζει γάντι με το υψηλό διανοητικό επίπεδο του υπουργικού συμβουλίου της Νέας Διακυβέρνησης – γνωστής και με την συντομογραφία ΝΔ.

1. Η φωτιά ξεκίνησε από τον πυλώνα της ΔΕΗ, κάπου κοντά στην Πάρνηθα. (βλ. μαρτυρία της Κύρας Αδάμ στην Ελευθεροτυπία της 29ης Ιουνίου.)
2. Ο πυλώνας - σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων και σε αντίθεση με ό,τι γινόταν τις προηγούμενες χρονιές - δεν είχε συντηρηθεί.
3. Η έλλειψη συντήρησης οφείλεται στα οικονομικά χάλια της ΔΕΗ τα τελευταία δύο χρόνια.
4. Τα οικονομικά χάλια της πρώην κερδοφόρας ΔΕΗ πηγάζουν από το χρονικό διάστημα που την διοίκηση ασκούσε ο αξιότιμος κ. Ι. Παλαιοκρασσάς.
5. Ο κ. Παλαιοκρασσάς ήταν ένα – μέχρι τότε – διακομματικά συμπαθές πολιτικό πρόσωπο, το οποίο η Νέα Διακυβέρνηση θα ήθελε να αποκαταστήσει, ορίζοντάς τον διοικητή της ΔΕΗ.
6. Η διακομματική συμπάθεια στον κ. Παλαιοκρασσά οφειλόταν στο ανεπιτυχές τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον του από την 17Ν το 1992, με τις γνωστές και τραγικές παράπλευρες απώλειες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Για την καταστροφή της Πάρνηθας ευθύνεται η αστοχία της 17Ν!

Μετά από αυτά, και με τα χέρια φρεσκοπλυμμένα, η Νέα Διακυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει τον ανεμπόδιστο δρόμο της προς την πρόοδο και την ανάπτυξη (ή κάπως έτσι άκουσα να το λέει ο πρωθυπουργός από τα Ιωάννινα).

Καλή σας ημέρα και - εννοείται! – να μου φιλάτε τα παιδιά. Που μάλλον δεν θα δουν την Πάρνηθα ποτέ τους όπως την είχαμε δει κάποιοι από εμάς...


ΥΓ 1 : Είμαι τόσο σίγουρος ότι αν ήταν στην εξουσία οι πράσινοι, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα λέγαμε σήμερα.
ΥΓ 2 : Την ανακοίνωση που εκδόθηκε σήμερα και αποδίδει την πυρκαγιά σε άλλα αίτια την ακούω τσάμπα και βερεσέ. Σιγά μην έβγαινε το Κράτος να παραδεχθεί ότι η ΔΕΗ (δηλαδή το Κράτος) ευθύνεται για την καταστροφή.
ΥΓ 3 : Συμπαθώ αληθινά τον κ. Αθανασόπουλο, που διοικεί τη ΔΕΗ σήμερα. Απορώ όμως πώς ένας τόσο ικανός άνθρωπος, πρώην πρόεδρος της TOYOTA EUROPE και που δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, δέχθηκε να ανακατευτεί με τα πίτουρα χωρίς να υπολογίζει τις κότες.

ΓΙΑ ΤΑ POST ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΒΗΚΑΝ ΠΟΤΕ...

Έχω ανοίξει αυτό το ιστολόγιο (όμορφη λέξη!) από τον Φεβρουάριο του 2006 - από τότε μαζεύει την εικονική του σκόνη. Έχω μια λίστα από υποψήφια post που ποτέ δεν ανέβασα - ούτε και ξέρω γιατί. Τα διάβαζα πρόσφατα και έμοιαζαν όλα τόσο ανεπίκαιρα πια. Έχουν πάρει το δρόμο τους για το recycle bin του υπολογιστή μου. Καλή τους ώρα λοιπόν... Ένα ιστολόγιο οφείλει να κυνηγά το εδώ και τώρα, όχι το εκεί και τότε. Τα post που δεν ανέβηκαν πέθαναν. Ζήτω σε αυτά που ίσως ανέβουν! Καλή αρχή λοιπόν;